Stad Tongeren lanceerde een oproep op Hoplr. Één dag later reageerde Susan. Ze vertelde ons dat ze onlangs geopereerd was en dat haar lieve buurman de boodschappen voor haar gedaan had. Graag wou ze haar verhaal aan ons vertellen.
Even voorstellen
Twee jaar geleden is Susan naar Tongeren verhuisd. Oorspronkelijk komt ze uit de Verenigde Staten, maar woont inmiddels al tientallen jaren in Vlaanderen. Ze is een gepensioneerde zestiger met een liefde voor de natuur. Als hobby vertoeft ze veel buiten in haar grote moestuin. Daar voert ze soms leuke gesprekken over koetjes en kalfjes met haar buren. Ik ging eens bij haar langs en nodigde ook Paul, de buurman in kwestie, uit.
Paul, een geboren en getogen Tongenaar, is ook een actieve zestiger die graag in zijn tuin werkt. Hiernaast is hij een trotse opa van (bijna) 9 kleinkinderen.
Het interview
Dag Susan, hoe gaat het nu met jou?
S.: Goed! De operatie is ondertussen al 6 weken geleden en volgens de dokter ben ik goed hersteld. Hij moet me een tijdje niet meer zien (lacht).
Fijn om te horen! Via Hoplr liet je weten dat Paul, jouw buurman, jou tijdens je herstel geholpen heeft. Vertel eens hoe dat gelopen is.
S.: Nou ja, je moet weten dat wij regelmatig over de haag praten. We zijn nog actieve senioren en zijn veel in de tuin bezig. Ik heb een serre met veel verschillende groenten. Paul heeft dan weer een fantastische tuin met een kleine boomgaard. We houden beiden van de natuur.
P.: Wij doen dus af en toe de goedendag over de haag.
S. (knikt instemmend): Nadat ik de datum van mijn operatie te horen kreeg (maart 2022), was ik met Paul over de haag aan het praten. Ik vroeg hem of hij op mijn hond en kat wilde letten tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis. Paul zei meteen “ja”, maar dat was niet alles. Meteen stelde hij ook voor om mijn chauffeur naar het ziekenhuis en terug te zijn. Ik had dat helemaal niet verwacht. Als alleenstaande vrouw dacht ik om gewoon de taxi te nemen, maar Paul stond erop.
Hij deed niet alleen dat, hoor. Na thuiskomst, zei Paul meteen “gelijk wat ik kan doen, bel mij”.
P.: Maar je was goed voorzien hé (lacht naar Susan). Ik ben enkel een paar keer naar de apotheker gegaan en heb jouw vuilnis buitengezet.
S.: Je was bijzonder behulpzaam en dat stel ik erg op prijs. Als ik programma’s zoals “Neighbours From Hell” zie, heb ik een buurman van de hemel. (lacht en knipoogt).
P. (lacht bescheiden): Ach, dat is misschien wel een beetje overdreven hé. Het was maar iets kleins. Ik zag dat je hulp nodig had en voor mij is het heel normaal om die dan te bieden.
S.: Voor jou was het maar een kleine daad, Paul, maar ik was opgelucht. Ik had niet verwacht dat iemand me spontaan zou helpen. Die bereidwilligheid en vriendelijkheid is jammer genoeg niet meer van deze tijd.
P. (kijkt verbaasd): Nee? Allé ik vind dat heel normaal. Dat doe ik automatisch. Op straat merk ik ook wel dat het minder vanzelfsprekend is. Ik woon al 65 jaar in deze straat, moet je weten. Ik heb de buurt dus door de jaren heen zien evolueren.
Vroeger woonden hier veel grote, jonge gezinnen. Alle kinderen liepen overal in en uit, iedereen hielp iedereen. Als 1 moeder riep dat we naar binnen moesten gaan, ging iedereen naar binnen. Allé, het was heel gezellig. We waren 1 gemeenschap.
S.: Amai, nu kan je de straat nog niet eens veilig oversteken met al die auto’s.
P.: Ja, het is hier gevaarlijk, zeker als het school is. Maar vroeger was De Rooi Baan echt gekend. Het was de kernstraat van Tongeren, een beetje de stad in het klein. De burgemeester, pastoor, senator en de schepen woonden hier allemaal.
Ach kom, het was een heel gezellige buurt. Nu zijn die mensen verhuisd of gestorven. Enkele ouderen wonen hier wel nog. Tja, het is een andere buurt geworden.
S.: Maar wel nog een gemoedelijke buurt hé. Ik woon hier heel graag. Mijn eerste weken hier werd ik verwelkomd door Paul, mijn andere buur en de overbuur. Alle 3 brachten ze een klein geschenkje uit hun tuin of wijngaard. Zo kreeg ik een kist appels, zelf gebrouwen wijn en peren. Dat buurtcontact doet veel.
De overbuurvrouw organiseert regelmatig iets kleins. Met oud op nieuw stak ze in elke brievenbus van de Rode Kruislaan een briefje met een vuurstokje. Op de 31ste kwamen we allemaal naar buiten om te zwaaien met de vuurstokjes en elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen.
P. (kijkt gefronst): Was dat hier op straat? Waar was ik toen? (denkt even na) Ah ja, ik was niet hier.
S. (lacht): Iedereen die thuis was deed mee, hoor. Met Sinterklaas buste de overbuurvrouw zelfs een kleurplaat met de vraag of we deze wilden kleuren en ophangen aan ons raam.
P. (knikt bevestigend): Ah ja, de tekeningen met zwarte piet. Tijdens het wandelen konden de kinderen dan op zoek gaan naar zwarte piet zonder in contact te komen met elkaar. COVID hé (lacht).
S.: Het was een heel leuk initiatief, net zoals onze spontane babbels over de haag.
Nu het beter weer wordt, zetten we deze babbels over de haag verder hé. De deur bij elkaar plat lopen moet niet, maar zo’n tof gesprekje in de tuin is zeker fijn! Een goed buurtcontact is een echte meerwaarde.
P.: Ja, dat is heel belangrijk hé. Je weet wat ze zeggen hé: beter een goede buur, dan een verre vriend.
Wil jij ook jouw buren beter leren kennen en het buurtgevoel vergroten? Maak dan snel een account aan op Hoplr! Je belandt in een groep met alle buurtbewoners. Stel een vraag, geef iets weg of organiseer een evenement, … Met Hoplr kan het allemaal.
